Historia pokryć dachowych
Wielu inwestorów planujących budowę domu nie wie, co to są płotki przeciwśniegowe na dach.
Już od czasów prehistorycznych, kiedy człowiek wyszedł z jaskini i potrzebował się jakoś ochronić przed deszczem rozpoczyna się historia dachu i pokryć dachowych. Pierwszymi pokryciami dachowymi były zatem patyki, liście, skóry zwierzęce. Wraz z rozwojem ludzkości rozwijały się również pokrycia dachowe. Prześledźmy historię pokryć dachowych i najważniejsze punkty zwrotne, które doprowadziły dachy i ich pokrycia do takich form, w jakich występują współcześnie.
Pierwsze sposoby na zabezpieczenie przed deszczem w prehistorii
Pierwszymi domostwami były jaskinie. Z czasem gdy ludzie je opuszczali, potrzebowali sposobów na schronienie się przed deszczem. Za pierwszą w dziejach ludzkości konstrukcję dachową uznaje się dachy osłonowe i szałasy, które konstruowane były z patyków, drągów, liści, traw, wrzosów i skór zwierzęcych. Materiały te można zatem uznać za pierwsze pokrycia dachowe.
Pokrycia dachowe w starożytności
Pierwszym rozwojem konstrukcji dachowych były stosowane w ziemiankach dachy jedno- lub wielospadowe sięgające ziemi. Gdy domy zaczęły wychodzić z ziemi – powstawały prostopadłe ściany, a konstrukcje zaczynały przypominać dzisiejsze konstrukcja szkieletowo-stropowe. Do pokrywania dachów stosowano wówczas przede wszystkim miękkie materiały takie jak: słoma, trzcina, trawa, czy wrzos.
Za pierwszą innowacje w historii pokryć dachowych uznaje się zasadę krycia w łuskę. Do tego celu używano obrabiane gonty drewniane oraz ciosane płyty kamienne. Około 1000 roku p.n.e. zastosowano pierwsze dachówki profilowane. Najstarszym systemem montażu dachówek był mnich mniszka, który starożytni Rzymianie rozpowszechnili w całym basenie Morza Śródziemnego. Innym milowym krokiem wykonanym przez starożytnych Rzymian w zakresie konstrukcji dachów było zastosowanie betonu w dachu kopułowym jednej z najważniejszych budowli tego pięknego miasta – Panteonu. Lecz część z rzymskich wynalazków odeszło w zapomnienie na wiele stuleci.
Rozwój pokryć dachowych w czasach nowożytnych
Największy rozwój technik budowlanych postępuje od XIII wieku. W kwestii pokryć dachowych w średniowiecznych miastach zastępowano strzechy dachówkami, przede wszystkim w związku z zagrożeniem pożarami. Około 1600 roku zakończył się rozwój konstrukcji szkieletowej i pozo elementami dekoracyjnymi i materiałami wykonania, najważniejsze założenia konstrukcyjne domów nie zmieniły się do dziś.
Na wiek XVIII datuje się ponowne wynalezienie betonu – mieszanki zaprawy i grubych frakcji kruszyw. Duży udział w tym wynalazku mieli francuscy inżynierowie: Belidor, Monier i Lambot. W 1824 roku produkcję cementu portlandzkiego opatentował Anglik Joseph Aspdin. Od 1844 roku w Niemczy rozpowszechniała produkcja dachówek cementowych, a dużą rolę w procesie odegrał Adolf Kroher. Dachówki cementowe na przełomie wieków XIX i XX stały się najczęściej stosowanym pokryciem dachowym w Anglii, gdzie zautomatyzowano ich produkcję.
Na początku lat 50. XX wieku nastąpił bardzo ważny przełom w technologii produkcji dachówek. Po zakończeniu II wojny światowej, w związku z ogromnymi zniszczeniami miało miejsce bardzo duże zapotrzebowanie na wszelkie materiały budowlane, w tym dachówkę. Rudolf Braas – przedsiębiorca niemiecki opracował wówczas technologię, która umożliwiła zmechanizowanie produkcji dachówek.
