Historia systemów rynnowych

Tutaj film dotyczący historii systemów rynnowych i tego jak były wykorzystywane.

Dziś systemy rynnowe wydają się nam wszystkim oczywistością – woda jest odprowadzana z dachów i większość z nas przechodzi nad tym do porządku dziennego. Jednak upłynęło sporo czasu zanim ludzie nauczyli się w odpowiedni sposób okiełznać wodę opadową i skutecznie odprowadzać ją do systemów kanalizacyjnych. Oto jak przez tysiąclecia rozwijały się systemy odprowadzania wody z dachów.

Czasy starożytne

Za kolebkę rozwiązań rynnowych należy przyjąć dolinę Indusu, czyli tereny starożytnych Indii, gdzie pomiędzy 3300 a 1300 rokiem p.n.e. rozwinęła się kultura harrapańska. To stamtąd pochodzi najstarszy udokumentowany system odprowadzania wody opadowej. Składał się on z rynien wykonanych z cegieł z wypalanej gliny. W starożytnym Egipcie postawiono na rzygacze, innymi słowy gargulce. To ozdobne zakończenia rynien, które wystają nieco poza ściany budynków. W najważniejszych budowlach przyjmowały zwykle kształt lwiej głowy. Również starożytni Grecy stawiali na rzygacze. Materiałami wykorzystywanymi do produkcji rzygaczy były marmur, terakota, a czasami kamień. Starożytni Rzymianie opanowali do perfekcji gospodarowanie wodą, dość wspomnieć o słynnych akweduktach. W I wieku n.e. istniały już powiązane systemy rynnowe, odprowadzające wodą z dachów wraz z systemami kanalizacyjnymi. Dzięki takim rozwiązaniom woda opadowa nie wylewała się poza obręb budynku, a następnie transportowana była w wyznaczone miejsce.

Średniowiecze

Wielka Brytania znana jest z deszczowej aury. To miejsce, gdzie rzymscy architekci i inżynierowie przywieźli swoje rozwiązania już w starożytności, a w czasach średniowiecza rozwijali je Normanowie, czyli ludność pochodzenia skandynawskiego. To Normanowie pomiędzy X a XIII wiekiem zrewolucjonizowali architekturę północnej Europy. Drewno zaczęto coraz częściej zastępować kamieniem. Nie inaczej było z systemami rynnowymi. Masywne kamienne rzygacze stawały się coraz popularniejsze. Jednak to Francuzi przenieśli tworzenie gargulców na wyższy poziom, mowa tu o prawdziwych dziełach sztuki. Przybierały one formę ludzi, prawdziwych zwierząt, jak i karykaturalne postacie. Do dziś gargulce zdobią najpiękniejsze gotyckie kościoły Francji, jak chociażby słynną paryską katedrę Notre Dame.

Czasy nowożytne

W XVI wieku dostępnych było coraz więcej materiałów budowlanych również na rynku wtórnym. To w czasach renesansu zaczęto wykorzystywać ołów do wytwarzania cystern, w których gromadziła się deszczówka. Kolejnym przełomowym czasem dla systemów rynnowych był XVIII wiek, kiedy to po raz pierwszy w historii rynny i rury spustowe zaczęto odlewać z żelaza. Do produkcji systemów rynnowych wykorzystywano także drewno. Drewniane orynnowanie było najczęściej wybierane przez rodziny zamożne i z dużym powodzeniem stosowane było jeszcze w XX wieku.

Współczesność

Największy rozwój systemów rynnowych przypada na czasy współczesne – koniec XX i początek XXI wieku. Na rynku pojawia się coraz więcej rozwiązań, nowoczesne technologie wchodzą również do produkcji systemów rynnowych. Pojawiają się nowe materiały – lekkie tworzywa sztuczne mają coraz szersze zastosowanie. Aluminium i stal – materiały przyjazne środowisku, ze względu na to, że możliwy jest całkowity ich recykling – zajmują miejsce szkodliwego dla zdrowia ołowiu. Materiały te są również znacznie bardziej odporne na odkształcenia i przebarwienia niż PCV.